میشه خوب بود یا خوب شد...

نوشته شده در دوشنبه سی و یکم خرداد 1389 ساعت 10:29 شماره پست: 7

بسم ألله ألرّحمن ألرّحیم

سلام

رجبتون پر برکت

خاطره زیبا و آموزنده ای (برا خودم و دیگران مخصوصا  اونائی که  میگن نمیشه) رو خوندم که با اجازه صاحبش  و البته با ذکر منبع براتون میذارم.

Oct 4, 2009

چگونه محجبه شدم

ظاهرم همیشه عادی و معمولی بود ، البته حجابم کامل نبود . به خصوص حالا که فکر می کنم

می بینم اصلا کامل نبود (خیلی خجالت می کشم وقتی عکسهای گذشته را می بینم ) .همیشه

 یک مانتوی معمولی می پوشیدم با یک مقنعه شل و کوتاه که همیشه مقداری از موهام از جلوش

 زده بود بیرون . گرچه از نظر خیلی ها عادی بود . آرایش هم نمی کردم مگر در مهمونی یا عروسی

 که اون هم خیلی کم . خانواده ما معمولی بود ولی هیچکس محجبه نبود حتی تو مهمونی های

 خانوادگی هم کسی حتی یه روسری هم سر نمی کرد .تو گوئی که انگار مقوله حجاب در خاندان

 ما محلی از اعراب نداشت . اواخر اردیبهشت 78 (ترم آخر تحصیلم) به یک اردوی فرهنگی –

دانشجوئی رفتیم . حال و هوای اون اردو جوری بود که همه دخترها می بایست چادر سر می کردند.

البته می شد که سر نکرد اما حکایت ، گر خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو ، اجازه نمی داد

 که با همون تیپ همیشگی برم . اصل قضیه رفتنم هم به خاطر علی رضا بود(همسر عزیزم که یک

سال بعدش ازدواج کردیم ) . علی رضا دانشجوی ارشد بود و یه جورائی با هم دوست بودیم . البته

نه مثل دوستی های این روزها . ظاهر ساده ای داشت ، قد بلند و خوش برخورد . مدتی بود که اصرار

 می کرد بیاد خواستگاریم و من هم در واقع داشتم ناز می کردم . به هر حال با چادر مشکی یکی از

 دوستام که برام بلند بود و مدام تو پام می پیچید رفتم اردو اونم تو اون هوای گرم .شاید باورتون نشه

اما داستان تحول زندگی من از همون جا شروع شد. در اردو می خندیدیم و چادر و ظاهرمون را

مسخره می کردیم . اما وقتی برگشتم یک حس عجیبی داشتم انگار که دلم نمی اومد چادر از سر

 بردارم. یک حس آرامش و راحتی باهاش داشتم . ولی خوب حتی فکر کردن به اینکه یک روزی چادری

 بشم هم غیر ممکن بود ، سرم گیج می رفت وقتی بهش فکر می کردم . به هر حال همه چیز

از فرداش مثل قبل ادامه یافت . من هم با همون تیپ همیشگی بودم ولی انگار از اون روز یک چیزی

کم بود ، انگار لخت بودم یا اینکه یه چیزی یادم رفته که بردارم . جالبه که بدونید یک سال طول کشید

تا اینکه برای همیشه چادر سر کردم و محجبه شدم . این یکسال خیلی پیچیده بود و سختی زیاد

کشیدم . اما تلاش می کنم خیلی خلاصه تعریف کنم که چه جوری اون دختر بد حجاب در اون خانواده

بی توجه به حجاب ، محجبه شد. پائیز همون سال علیرضا اومد خواستگاریم و نامزد شدیم . قرار شد

 سال دیگه که درسش تموم میشد تو تابستون 79 ازدواج کنیم . اولین بار که خانوادش را دیدم برام

جالب بود که مادرش و خواهرش محجبه بودند آخه بهش نمی اومد که چنین خانواده ای داشته باشه.

هر از گاهی که با مامانم یا زن داداشم تنها بودیم شوخی می کردم که چادر بهم میاد نه؟!! یا مثلا

گوشه روسریم را پیچ می دادم ببینم واکنش اونها چیه . اما حتی بهم نمیخندیدند. انگار اصلا متصور

نبودند که فاطمه هم می تونه محجبه باشه یا شاید دلش می خواد. یه چند ماهی این شده بود

دغدغه ذهنم و از بد روزگار با کسی هم نمی تونستم در این مورد حرف بزنم چون همه دوستام سر

و وضعشون بدتر از من بود. تازه به من می گفتند که تو چرا به خودت نمی رسی.خلاصه کنم ، به هر

حال این گذشت تا بهار 79 که دیگه خونه خاله و عمو وغیره می رفتیم با خانواده علیرضا که اونها هم

با هم آشنا شن. یه هفته قبل از شبی که قرار بود همه خونه عمه بزرگم جمع شیم با علیرضا بیرون

که بودیم ، با کلی مکث و خجالت برگشت گفت که چقدر دلش می خواسته زن آیندش چادری باشه.

 بیچاره کلی سرخ و سفید شد تا اینو گفت. حرفش را هنوز تمام نکرده گفت که البته اصلا براش مهم

نیست که من چه جوری هستم و همینطوری اینو گفته. انگار یک بمبی تو دلم ترکیده بود، اونقدر

ذوق کرده بودم که دلم می خواست همونجا یه چیزی بگم اما ساکت موندم تا رسیدیم نزدیکی های

خونه ما. بدون مقدمه بهش گفتم که من چادر سر می کنم ولی تو باید یه هزینه ای پرداخت کنی اگر

که دلت می خواد زنت چادری باشه. اونم اینه که به همه میگم به خاطر تو چادر سر میکنم. حیوونکی

 گفت که به خدا من منظوری نداشتم و ... شروع کرد به عذرخواهی. حرفش را قطع کردم و گفتم همین

که گفتم، من چادر سر می کنم و تو هم باید پشت من باشی و هوامو نگه داری. خداحافظی کردم و

رفتم خونه. اون شب انگار شوک بودم، نمی تونستم حرف بزنم. دیگه نمی خواستم به واکنش خانواده

فکر کنم . دل زدم به دریا و فرداش رفتم پارچه خریدم و دادم خیاطی برام یک چادر مشکی بدوزه و

مقنعه چانه دار بلند و یه مانتو گشاد مشکی تا مچ پا . می خواستم حالا که قراره با سر برم تو آتیش

یکهو و کامل برم. به مامان گفتم که برای مهمونی لباس سفارش دادم ولی هیچ چیزی در این مورد

که چیه نگفتم، اونهم خوشحال شد. یکهفته گذشت تا شب مهمونی رسید. همه حاضر بودند و منتظر

 من که بریم. حتی داداشم و زنش هم اومده بودند خونه ما که همه با هم بریم .یک ساعت بود که من

تو اتاقم حاضر بودم اما نمی دونستم چه جوری باید با اونا رو در رو شم. طفلکی مامانم که نگران شده

بود می گفت فاطمه جان چرا حاضر نمیشی. میگفتم الان میام مامان. احساس میکردم فشارم افتاده.

به هر حال چشمامو بستم و اومدم بیرون. تصور کنید فاطمه برای اولین بار در 25 سالگی با مقنعه چونه

 دار و چادر مشکی و ساق دست و کلاه زیر مقنعه جلوی همه اونا سر تا پا مشکی واستاده بود. گفتم

بریم من حاضرم. کسی چیزی نمی گفت. همه انگار شوک شده باشن در حالیکه ایستاده بودند فقط

به من نگاه می کردند. مامانم با یک لبخند سرد اومد جلو و آروم تو گوشم گفت : "این چیه !؟"

بی اختیار داد زدم که من می خوام اینجوری باشم تو رو خدا اذیتم نکنید. یادم اومد که قرار بود همه

چیزو بندازم گردن علیرضا. بی اختیار گفتم علیرضا اینجوری می خواد منم قراره زنش شم. کار بدی

که نکردم. انگار برق همه را گرفته بود. هیچ کس چیزی نمی گفت. تو راه بابا گفت فاطمه مطمئنی

که می خوای ..... وسط حرفش گفتم خواهش میکنم هیچی نگید، هیچوقت. من این جوری می خوام

و این طوری خوشحالم. در سکوت مطلق رسیدیم خونه عمه.از اینجا دیگه خلاصه میکنم چون اگه

بخوام همه اون چیزی که اتفاق افتاد رو بگم مثنوی هفتاد من میشه. فقط اینو بگم که اون شب دو بار

به بهونه دستشوئی رفتم گریه کردم. همه جور حرفی شنیدم حتی نگاهها بدتر از حرفها بود. حیوونکی

علیرضا و مادرش که همه کاسه کوزه ها سرشون شکسته بود، حالشون از من هم بدتر بود. بدتر از

همه حرفها و نگاهها اینکه توجه همه فقط به من بود و بس. انگاری کار دیگه ای نداشتند. من هم که

لجم گرفته بود، حتی چادر از سرم بر نداشتم و تا آخر با چادر نشستم. یکی از دختر عمه هام که

فهمیده بود چه حالی دارم، دم گوشم آروم گفت : چادرت را که میتونی برداری. گفتم نه عزیزم

می خوام سرم باشه این جوری راحتترم. با همه اون جو سنگین انگار تنها پناهم چادرم بود. تازه آرزو

می کردم که ای کاش روبنده هم داشتم که راحت زیرش گریه می کردم و صورت سرخ از خجالتم را

کسی نمیدید. به هر حال الان نه سال و چند ماه از اون شب میگذزه و من حتی یکبار هم بدون چادر

و مقنعه مشکی از در خونه بیرون نرفتم .(خودمونیما ، تازه اگه تو ایران جا افتاده بود ، پوشیه هم

می بستم . اصلا کاشکی اجباری میشد. شوخی کردما نگید حالا که ارتجاعی یا طالبانی هستم ).

واقعا از صمیم دل میگم که از تصمیم خودم راضی هستم. خیلی از دوستامو از دست دادم . حتی

هنوز هم حرفهای تند میشنوم. جالبه ها ! من هیچ وقت به کسی نمیگم چه جوری لباس بپوشه ولی

خیلی ها در مورد من نظر میدن. به نظر من قشنگه که هر کسی یه سلیقه ای داشته باشه اما قرار

نیست که این سلیقه را به هم تحمیل کنیم که (البته رعایت حدود شرعی و عرف واجبه). سرتون درد

 گرفت ببخشید دیگه. گفتم شاید لازم باشه که اول با نویسنده وبلاگ آشنا بشید. اگه بد و خسته

 کننده می نویسم شاید به خاطر تازه کار بودنم باشه. دفعات دیگه خلاصه و مفید و جدی تر به بحث

 اصلی حجاب می پردازم . تلاش خواهم کرد به سه مولفه اصلی حجاب (البته از دید خودم) یعنی

ظاهر-رفتار-افکار در چند مطلب جداگانه بپردازم. خوشحال میشم نظرات شما را هم ببینم.

نویسنده : فاطمه

به نقل از  وبلاگ پوشش اسلامی

http://islamichejab.blogspot.com/2009/10/blog-post_04.html

التماس دعا رجبیون عزیز